Народны жаль, народны боль
Ня кране іх:
Вядуць на зьдзек, вядуць на боль
Сьляпых, крывых.
Прыдзі, Хрысьце, нам веру дай Моц Божую:
Няхай пачуе родны край
Душу сваю.
(Прыдзі, Хрысьце)[1].
Вызваленьне з гэтай грозьбы народу паэт бача ў агульна-хрысьціянскай і агульна-беларускай сынтэзе.
Хочаш ты знаць, якую веру
Сам прызнаю і песьняй апяваю?
Скажу няшмат, бо знаць тут трэба меру,
Апроч таго ня ўсё кажу, што знаю.
Я веру ў нейкае вяліка' Аб'яднаньне,
Ці як завуць яго з лаціны — Уніонізм
І ў пяруна крывіцкага прызнаньне
І ў хрысьціянскі зноў сьвяты натуралізм.
(Веру нярозуму проціў)[2].
Бача ясна так-жа Сваяк і беларускае нацыянальнае паняволеньне і адначасна бача вызваленьне з яго.
Думка аб бяздольнай Беларусі нігдзе не пакідае паэта і выклікае ў сэрцы ягоным дзіўна чулы, дзіўна глыбокі і трывалы агонь любові:
Айчыны мілай зор на сабе чую,
Куды ня пойду з самлелай душою.
Айчыны сьлёзнай праклёны лічу я:
Ратунку кліча - "ратуйце з разбою!"
(Айчыны мілай).
