паабедай, дома ў печы знойдзеш. Я заганю і вярнуся скора.
Юрка азірнуўся некалькі разоў на мацеру і ўсё ішоў, гледзячы на свае ногі.
— Чаго ты, Юрка, азіраешся?
— Так.
Але ён яшчэ больш пільна паглядзеў на свае ногі і раптам твар яго загарэўся вастратою чалавечых глыбынь. Нядзіцячым на некалькі момантаў зрабіўся гэты твар.
— Унь поп ідзе,—заўважыў Юзік.
Нізкі чалавек клапаціўся каля платоў.
— Што ён тут робіць?
— Мусіць, аглядае, каб дзірак ня было ў плоце.
Яны прайшлі паўз нізкага чалавека, маўкліва паглядаючы на яго.
— Трасца яго матары, — сказаў Юрка, — ён мне раз чуць быў вуха не адарваў.
— Гэта тады, калі ў яблыках быў злавіў?
— Ну але, тады...
Дайшоўшы да канцавое хаты, Юзік яшчэ раз азірнуўся на нізкага чалавека і дробна заморгаў вачыма. Вочы сталі раптам чырвонымі і твар пабялеў.
— Чаго ты, Юзік?
— Я памятаю, як ён спавядаў маму, як яна ляжала і як хворая памёрла.
І пастараўся забыцца на гэта, подбегам ідучы па вуліцы.
Сабастыян быў рад. У адчуваньнях цяплыні жыцьця была яго радасьць. З самага ранку загадаў ён пастушку, якому была чарга цяпер тыдняваць у яго, падмесьці двор. І з самага-ж ранку, назіраючы гаспадарскім вокам за цішынёю ў дварэ
