Юзік пашоў. Юрка застаўся адзін. Ён усё глядзеў на свае ногі, чорныя і патрэсканыя.
Раніца рабілася позьняю. На вуліцы чуліся сьвяточныя гаворкі.
Юрка ўсё стаяў адзін. Пахла трава, і лісьцё, і сонца адчувалася ўсёю істотаю. Вострае было яно і поўніла душу радасьцю сьвятла і волі.
Юрка пашоў да плоту, узлёг грудзьмі на пералаз. Глядзеў у вулачку між гумён і платоў, усю аброслую зельлем і закіданую жаўцізною лісьця. Так глядзеў на ўсё, што было перад вачыма, і чуў наскрозь, навылёт, ад карэньняў да верхавін, ад пачаткаў і да канцоў. І вялікае кіпеньне поўніла ўсё: усё бачанае і нябачанае і разам з усім яго.
Каля рэчкі яны былі доўга. Адрослая і зноў зьбітая быдлам пакоша рачных берагоў весяліла, іх і яны забываліся на ўсё. Хадзілі паўз рэчку, кідалі ў яе чыстую ваду траву, пробавалі купацца ды вада была вельмі халоднаю. Нявыказаная воля, душы ўзбуджвалася прасторамі паплавоў і поля, густою жаўцізною пахучых кустоў. І ўсё пахла, востра і шырока. І ўсё калацілася нязвычайнай чуласьцю ў успрыйманьнях.
Крываносы Мікалай ішоў аднекуль з таго боку рэчкі.
— Дзе тут, хлопцы, кладка ёсьць?
— А дзе вы былі, дзядзька?
— У Чучаны хадзіў.
— Чаго?
— Трэба было... Ах, які ты цікавы.
— Тут няма нідзе кладкі.
Яны глядзелі, як Мікалай пераходзіў бродам рэчку, пасьля глядзелі яму ўсьлед, як ён ішоў, проста трымаючы свае пляскатыя плечы. Сонца, белаватае ад восені, шырыла далягляды. Зямля
