Упусьціш — пасьля ня вернеш. Ніколі. Што, ня праўда?
— Гэта як хто думае.
— Гэта то праўда, што як хто думае. Вядома што. Адзін любіць тое, а другі гэтае. Я куды-небудзь у горад або на работу якую вялікую прымацавацца папрабую, каб і рабіць весялей было, як у гэтым заплеценым павуціньнем Аляксандравым гумне. Надакучыла. Размаху якога-небудзь хочацца, а то, што гэта! Нічога няма цікавага. Цупай гэтым цэпам і знаку ніякага няма. Тут, каб аж гуло ўсё! Гэта дык была-б работа. А то што! Як той казаў, саматужніцтва.
— Што гэта на цябе сягоньня найшло гэтакае?
— Я заўсёды, гэтакі ці адно сягоньня.
— Пачакай, зробім, што і тут будзе ўсё гусьці і ўсё гэтае, як ты кажаш, павольнае цупаньне прападзе.
— Братка, калі-ж душа не дазваляе мне сядзець доўга на адным месцы. Такім ужо стаў я. Цягне мяне.
Закурыў.
— Пайду ад пылу ачышчуся. Прайдуся па вуліцы. Можа куды на вячоркі ўкачуся. Пайду.
Пашоў, варушачы кантовымі плячыма жакеткі свае. Клемусь заўважыў яму ўсьлед:
— Вясёлы хлопец.
— А чаму, ён слаўны.
— Добры хлопец. Хадзем куды.
— Куды?
— Да Волькі давай зойдзем.
— Давай.
На змрочнай вуліцы было пуста; у адлежную імглу падала цьмянае сьвятло з вокан.
