— Гэтыя дні нідзе.
— Ну як, тымчасове, жывецца?
— Жыву.
— Ды чаму, добра кажа, не. Жывучы і робячы, дык яно, тымчасове, жывецца. Тут-жа ні то што гэта, як той казаў, гэтае. От што.
Мікалай усьміхнуўся:
— Ну пэўна.
— Ды яно-ж, тымчасове, гэтак.
І пашоў з хаты, гледзячы, як старая ўсё яшчэ ціха плакала, і нясучы ў сабе нейкае радаснае адчуваньне сіняга зімовага дню.
Сіняя ноч стаяла каля дзеравяных сьцен. І спакой яе быў чулым і глыбокім. Пахла ноч сном голых дрэў і сінімі адценьнямі хмурнага неба. Вільготны сьнег паволі падаў на белую зямлю. За сьцяною, у суседнім садзе, зімавала абклёванае дробнымі птушкамі сухое зельле. Сьвятло вузкаю істужкаю падала на яго праз ваконца, што высечана было ў адным бервяне ў сьцяне. Лямпа ў адрынцы вісела на тоўстым дроце і прытульна сьвяціла на стружкі, дошкі і чорны ў куткох ток. Пахла смалою і габляванымі дошкамі.
У вясёлым сьвятле лямпы гаспадарліва сьвяціліся Сабастыянавы вочы. Мікалай габляваў смольны кант у тоўстай дошцы. Плечы яго варушыліся пад рудою жакеткаю, голас быў сталы і словы павольныя:
— От-бо хвоя моцная была, гэта-ж гэтакія дошкі. Тут ні то што з паўтарачак, каб з цалёвых труну зьбіў, дык трымала-б ні то што тры, а чатыры аршыны зямлі.
