і лашчыла яе сонца. Зьядалі траву коні, і сіні куст выростаў і купчасьціўся зноў.
На хмурных дарогах надоўга асталявалася восень. Жыла ў неабдымнасьцях сьвету і цешылася радасьцю зямлі.
Зьбіралася ўміраць восень! І ў павольным скананьні яе хваляваліся буры і кіпелі імкненьні. І ў пажоўклай траве была радасьць гэтых і ўсякіх дзён; жыла і кіпела — у пахучай зямлі, у каменьнях, у лісьці.
Асеньнія туманы ўзьнімаліся і асядалі. Разыходзіліся яны па зямлі, кроплямі вады сядаючы на дрэвы, на камень. Зыкі доўга гучэлі ў туманох і ўсё чулае і радаснае, задуменнае і сумнае, жывое, трымала ў сабе іх вясёлую сілу.
Дні праходзілі, мерклі і нараджаліся.
Які туман стаяў на дарозе!
Перавесіўшыся набок, каб не абмуляцца, паволі ехаў сабе конна Юрка. Толькі чуў, як пахне яловец і за пяць конскіх крокаў ад сябе нічога больш ня бачыў у густых засьцілах туману. Пацмокваў губамі на каня, паплёўваў паабапал яго шыі і ўсё пачынаў цягнуць бясконцую, як зямныя дарогі, песьню:
Эй ты, э-э-эй. |
І думаў: „колькі гэта будзе ўжо, як мама памерла? Ці месяц, ці паўтара, ці можа і два? А пасьля пачаў думаць пра каня. Глядзеў, як конь трос шчуплаю грываю і шкадаваў яго. Пасьля пачаў разважаць сам з сабою:
— Прышвы павінны быць добрымі і калі папраўдзе гэта шавец праз тры дні, як казаў кагадзе,