— Дурная я, плачу няведама чаго... Расклеілася. Зьнемаглася я, сам бачыш... Эх, ты, ліха яго бяры... Нічога, ня думай, што я такая вельмі далікатная, кволлая... Колькі часу цяпер?
— Нічога, ты заспакойся. Грошай у цябе хапае на пражыцьцё?
— Пакуль што хапае... Ведаеш, ты куды пойдзеш ад мяне?
— Дадому.
— Ідзі да Ганны. Ты-ж сумуеш па ёй.
Ён памаўчаў і сказаў:
— Сумую.
— Мне думаецца, што яна ўжо забыла пра каморніка.
— Ласкі яе мне ня трэба.
— Ласкі? — ніколі! Ніколі нічые ласкі ня трэба. Але тут хіба-ж гэта ласка можа быць?
— Я сам ня ведаю, што ты гаворыш. Калі яна заплакала перада мною, я да яе не пайду.
— Наадварот, пайдзі, калі яна заплакала. Прыгалуб.
— Ня будзем больш пра гэта. Можа яно як аформіцца.
Сядзелі моўчкі. Яна была поплеч з ім.
— Ты каго кахаеш, Волька?
— Я-ж табе нейк гаварыла.
Зноў памаўчалі.
— Ціха як.
— Не надоўга гэта. У гаспадара за сьцяною дзіця заўсёды мне спаць не дае. Трэба дзе кватэру зьмяніць.
Алесь заўважыў: валасы ў Волькі прыгожа кучаравіліся над шыяй.
— Ты завіваеш валасы?
— Ніколі.
