— Не, што хацеў сказаць?
— Якое ў цябе там сэрца гарачае.
— А ты ня ведаеш?
У сьвятле лямпы яна хітра, пажаночы ўсьміхнулася. Алесь сеў на палатанае фанэраю крэсла. Пахла ў пакойчыку вымытаю падлогаю.
— Я... от што...
— Што?
— Я, ведаеш, Волька... жаніцца буду... як ты думаеш?
— Што-ж я тут, братка, магу табе думаць? Як знаеш... Каго-ж ты браць будзеш?
— Знойдзецца хто-небудзь.
— Можаш і Ганну яшчэ ўзяць. Думаеш, яна да цябе ня вернецца?
— Сілком-жа браць ня буду.
— Нашто сілком? Пра гэта ніхто не гаворыць... Хіба можна сілком?
Зноў маўчалі.
— Адна так і жывеш?
— Або ты ня ведаеш!
— Дрэнна аднэй.
— Нічога... на тое лета вучыцца пайду.
— Ня пусьцім на тое лета. Работнікі патрэбны. Праз гады два, тады адправім куды сабе зажадаеш.
— Няўжо добра, каб у ячэйцы былі работнікі-невукі?
— Нядобра, але іначай нічога ня зробіш.
— Дык гэта ты напэўна кажаш, ня пусьціце?
— Не.
— Пусьціце!
— Не, ня пусьцім.
— Алесь!
