— Давай пройдзем па дварэ.
— Пройдзем... Паспацыруем?
— Давай.
Белы вечар быў цяплейшы за ўчарашні. Вуліца жыла гаворкамі і песьнямі. Абзывалася скрыпка. Прайшлі вуліцу і назад. Кончыліся канцавыя хаты. Прысады чарнелі голымі бярозамі.
— Як жывеш, Алесь?
— Нічога.
Здавалася, ім няма пра што гаварыць. Ішлі моўчкі.
— А ты як, Волька?
— Жыву.
— І я жыву.
— Як у цябе з Ганнаю?
— Ты-ж ведаеш.
— Таксама?
— Мусіць-жа.
— Каморнік-жа паехаў.
— Ну то што?
— А яна тут?.. Дома?..
— Дома. Што з гэтага.
— Ты ўжо забыўся яе?
— Не... Не забыўся.
— Ты выбачай, братка...
— Я вельмі рад гаварыць пра гэта з табою... Толькі з табою.
— ... Ты калі нудзіш па ёй — ідзі да яе. Той паехаў; а з дзяўчынай часамі гэта бывае... Часта гэта бывае ў яе гадох.
— Не, я да яе не пайду. Я не хачу навязвацца ёй.
— Не навязвайся, а дамагайся.
— Храбры рыцар, значыцца.
— Ты ня ведаеш дзявочае душы.
