— Чаго ты, Юрка, месца сабе ня знойдзеш? — сказаў Мікалай.
— Нічога.
Мікалай устаў з прызбы і вышаў на вуліцу.
— Дурны ты, малы.
— Чаму?
— Дурны ты, мала што, калі, каму, што забаліць. Маці паправіцца. Якая там хвароба. Яна-ж ходзіць і робіць усё. Ты-ж сам бачыш. Гэта-ж ня дзіва, што чалавеку забаліць што.
Юрка раптам кінуўся на вулічную прызбу і закалаціўся ад сьлёз.
— Чаго ты, дурны?
Мікалай падышоў да яго бліжэй
— Я ведаю, што яна доўга не пажыве.
— Адкуль ты дазнаўся... Выдумляеш.
— Яна пазаўчора вечарам у каморы плакала і гаварыла, а я чуў праз сьцяну, сплючы ў адрынцы.
— Каму яна гаварыла?
— Сама сабе.
— Выдумляеш ты.
Юрка сядзеў некалькі хвілін на прызьбе. Пасьля ўстаў, паглядзеў на Мікалая і пашоў вуліцаю. Мікалай застаўся адзін стаяць ля варот. Цямнела раптам. Мікалай пастаяў, пакуль Мацьвей не пашоў да Сабастыяна.
— Адзін ідзеш? — сказаў Мікалай.
— Адзін. Ёй няма як ад дзяцей.
— Чаму ты яе да доктара ня выправіш? Яна-ж нездарова!
— Няўжо-ж я яе ня пускаю? Можна падумаць што я азіят які.
— Дык ты яе выпраў.
