Старонка:Зорнасьць (1927).pdf/64

З-пад гораў рвуцца упартай плыньню
Руччы-крыніцы жывой вады, —
Калі нап‘ешся — боль сэрца гіне
І гіне змрочнасьць нямой жуды.

І вось я повен усім сугуччам,
Што тут разьліта, што тут жыве:
І сьпее, сьпее напеў жывучы;
А радасьць песьні сьпяваць заве.

Заве і кліча, як постаць жніва.
Здаецца, колас паклон мне б‘е.
Вярнуся хутка я к роднай ніве
І к новай працы й барацьбе.

Кіславодзк, 1925 г.

|}