|
Марыць восень цяпер туманамі.
І кастрычнік журбу разьліў…
Песьні гэтакай
Звонкія гамы
Я за пазухай моўчкі стаіў.
Хоць часамі й зьвінелі струны,
Ды ня так, як вучыла маці…
Адзьвінела вясна, і руньню
Зноў увосень пачаў я сьпяваць.
Сумна мне…
Ў гэты сіні вечар,
Ў цішыні анямелі дубы.
Неба край агняцьветам пасечан,
Ён такі, як і я тады быў.
Хмурыць восень, белым інеем
Плача, лісьцем сьлязу тачыць…
Помню дзеўчыны вочы сівія —
Грубіяна любіць навучылі.
|
