— Усё мястэчка, як у бубен б’е, гаворыць пра гэта… Трэба-ж было гэта дзіцячае мудрагельства…
Яна прычыніла дзьверы і шэптам даказала:
— Я не чакала гэтага ні ад Памыйкі, ні ад Галаса. Абое сур’ёзныя хлопцы, а дзіцячае спаганяюць… Вам трэба выгаварыць ім гэта, Рыгор Міхасевіч.
— Ды ўжо позна…
У адчыненае акно ветрык вагнаў густы струмень цёплага паветра. Ліба адсаплася і паглядзела ў двор.
Яна не пасьпела адыйсьці ад акна, як на ім мігам апынуўся прыгожы, у рудыя яблыкі, аблавухі сабака. Працягаючы на пакой сваю вострую морду з адвіслаю верхняй губой, ён умільнымі вачыма аглядаў Рыгорава жыльлё.
— Няхай ён прабяжыцца з вамі да Шульца.
— Калі ласка.
VII
ГУДОК МАЙСТЭРНІ спаткаў Рыгора пры выйсьці на вуліцу. «Няўжо я так спазьніўся?» — хапіўся ён і, каб праверыць сябе, паглядзеў на гадзіньнік: было без васьмі хвілін восем. Рыгор у падбежкі накіраваў да майстэрні.
Таварышы толькі-толькі падпяразвалі фартухі, калі ён пераступіў яе парог.
Шульца ў майстэрні ня было.
— Пачынаеш пазьніцца? — жартаўліва праказваў Памыйка.
— Як бачыш… А ты ўжо даўно тут?
— Пасьпеў фартух падперазаць.
Таварышы весела зарагаталі.
— На пажары застаяўся?
— Абавязкі пажарнага…
— Цікавыя абавязкі…
Рыгор намекліва маргнуў вачыма і паківаў галавою.
Памыйка зразумеў у чым справа і хацеў пасупярэчыць Рыгору. Шульц перабіў яго намеры.
Хлопцы ўзяліся за працу. Застукалі малаткі, зашоргалі пілы. Шульц разьдзьмуў мяхі і ўправіў у агонь кавалак жалеза.
У невялікай майстэрні адчувалася пэўная сур’ёзнасьць вялікага заводу. Прынамсі, Рыгору чамусьці асабліва прыемнымі былі рэзкія гукі малатка ў руках Памыйкі і аднастайныя ўспыхі
