— Здаецца, вы жонка Рыгора Нязвычнага? — праказаў ён, падышоўшы да Лібы.
— Так… А вы?
Лібе ня трэба было чакаць яго адказу, — яна ўспомніла Камара і першаю прывіталася з ім.
— Як добра, што я вас сустрэў, — нэрвова ды расьсеена праказаў той.
— У чым справа?
— Вунь…
Камар абярнуўся да палаты, з якое падышоў да Лібы:
— Прывезьлі з фронту раненага ў голаў Артура Цьвібеля.
— Артура Цьвібеля?!
— Рыгор яго ведае… Ён працуе?
— Пайшоў.
— Давайце пазвонім яму на завод… Ранены наўрад ці выжыве да заўтрага…
Ліба порстка сарвалася з месца і пайшла з палаты. За ёю сьпяшыў Камар, а сьледам ляцелі зацяжныя глухія стогны Артура.
— Ліба Шлёмаўна, вам пара канчаць працу, — перабіў Камара ордынатар, выходзячы з конторы.
— Дзякую, доктар, я зараз… Там тэлефон вольны?
— Напэўна.
Яны да таго старанна шукалі патрэбнага нумару тэлефону, што зусім не заўважылі ні кінутага фэльчарам запытаньня, ні адказу на яго зазірнуўшага ў контору Рыгора.
Трэба было гучна выказаць Лібіна імя, каб яны адвярнуліся ад тэлефоннай кніжкі і нечакана для сябе ўгледзелі Рыгора.
— Рыго-ар? — схамянуўшыся, запытала Ліба і выпусьціла правую палавіну кніжкі…
— Ах, Ліба!.. Я-ж цябе прасіў!.. забылася?..
З Камаровых рук выпала кніжка і моцна бразнула разьлітай чарнільніцаю.
— Выбачайце! — павярнуўся ён да фэльчара, які нездаволена мармытаў па адрасе Камара.
— Залілі ўвесь стол, — як неасьцярожліва! — узьнятым тонам праказаў фэльчар.
Яго ня слухалі: Камар лічыў дастатковым аднаго слова, каб выкупіць віну за пралітае чарніла, а Ліба зусім не зважала
