Ліба — нязьменна і роўна — з домў ў лазарэт, з лазарэту дамоў.
Трапунковыя стрэчы… Мігатня, як на экране…
Людзі і час…
Машыны…
І лістапад на дварэ…
Няўжо лістапад?
Адным днём разбуджаны сырэнамі заводаў Рыгор паглядзеў на калянлар:
Так — другое лістапада.
— Цікава, што адбылося ўчора ў Думе?
Але Ліба нешта ўзмоцнена сапе.
— Ліба?
Крохкае даткненьне рукі засталося бяз адказу. На пачырвоненым ілбе адбіўся Рыгораў пацалунак.
— Рыгор?
— Ты хворая?
— Я ўся гару.
— Бачу, мілая. Я пазаву доктара.
— Не клапаціся, прашу, і ідзі на працу.
— На працу? Бязжаласная, ці-ж я магу цябе пакінуць?
Растрывожаны Рыгор хутка бег да доктара. Ці застане яго ў лазарэце? І чаму, канечна, ордынатара?
Ну, Лібіна-ж хаценьне — сьвята.
Яно заставіла прывезьці ордынатара на кватэру.
— Што з ёй?
— Уся ў агні.
Ордынатар супакоіў абоіх.
— Я вас чакаю, Ліба Шлёмаўна.
Лібіна ўхмылка асьвяціла Рыгораў твар і, здавалася, пакой.
— Няўжо сумею хутка падняцца? Ня верыцца, доктар…
І, перамяніўшы тэму, запытала:
— А як мае хворыя, доктар?
— Чакаюць вас і канца вайны… Прыходзьце, сястра…
Доктар паглядзеў на Рыгора.
— Мілюкоў у Думе ўчарашняй прамовай нарабіў многа шуму, — сказаў ён.
— Доктар яе чытаў? — запытаў Рыгор.
— Маю сёньня паслухаць.
