Офіцыяльная ўхмылка зьмянілася лісьліва-радасным сьмяшком, і сымпатычная падавальніца кокетліва адказала:
— Я вас ведаю па Смагіну… Ваш твар настолькі мне запамятаўся, што я вас пазнаю ўсюды і заўсёды…
— У Смагіне?! — зацікавіўся Рыгор.
— Так, калі памятаеце, на сходцы ў ляску… Здаецца, нават вы і прамову там казалі? Ці ў гэтым ужо мыляюся?..
— А ваша прозьвішча?
— Ды яно вам нічога ня скажа.
— Аднак, цікава ведаць…
— Злата Мельнік… Вы, зразумела, ня чулі… Вы кватэравалі ў Шлёмы карчмара… Яго дачка, Ліба, слаўная дзяўчына, зараз сястрою недзе ў Пецярбурзе…
Падавальніцу паклікалі на кухню:
— Выбачайце мяне, я на момант, — перапрасіла яна.
Белы фартух мігнуўся перад Рыгорам і схаваўся за дзьвярыма. Рыгор зацікаўлена глядзеў туды, дзе схавалася вяртлявая падавальніца. Тое, што яна сустракалася з ім на сходцы ў лесе, яго інтрыгавала. Было ясна, што Ліба яе ведае. Але-ж яна нічога яму пра гэта не сказала, праводзячы ў харчоўку. Лібе будзе навіна…
— А вы даўно ўжо як у Менску? — запытаў Рыгор настрэчу, толькі падавальніца выйшла з кухні.
— Каля году… Летась восеньню выехала з Смагіна… Пасьля пад’ехалі з бежанцамі мае бацькі…
— Вам-жа цяжка ў харчоўцы працаваць.
— А што-ж зрабіць, дзе-кольвечы працаваць трэба…
У харчоўку ўвайшло трое новых чалавек. Агледзеўшыся наўкола, яны занялі трэці ад іх столік. Рыгорава сагутарніца хутка ўзьнялася з месца і накіравала да наведвачаў. Другая падавальніца пераняла яе.
— Я за цябе падам, Злата…
Злата вярнулася ды Рыгора.
— Вас добра ведае мой муж…
— ?!
— Вы, напэўна, памятаеце Сімана Галаса?
— Вы жонка Сімана Галаса?!
— Трапілася, бачыце.
Злата весела зарагатала.
— Перадам яму ад вас уклон… — дадала яна.
