— Як табе сказаць… Хто як глядзіць…
— У чым справа?
— А ты-ж хіба ня ведаеш, што яна памянула цябе добрым словам і…
— І што?
— І стала вернай жонкай Лукі Дарафеіча. Ха-ха-ха! Вось табе нумарок… Ня чуў? Ба-абы-ы! Ды і ты падкачаў, браце. Можна сказаць — з-пад рук выпусьціў гэткую дзяўчыну.
Паведамленьне Артура Цьвібеля, як яно ня было зьнянацкім, не зрабіла на Рыгора моцнага ўражаньня. Трагедыя Гэлі прытупіла яго пачуцьці і ў іх не знайшлося належнага водгуку на сьвежую, далёка ня прыемную навіну. Тым ня меней, Рыгор ня выпусьціў гэтага з-пад увагі і яшчэ болей ацяжыў сум свайго настрою.
— Ха-ха-ха! Што ў цябе за настрой. Упяршыню сустракаю. Ня хочаш, а трэба сьмяяцца. Кінь-жа, калі сапраўды!
Артур бачыў, што яго рэзвасьць ня ўплывае на Рыгора. І гэта яго занепакоіла.
— Ты сапраўды, як я бачу?..
Пад’ехаўшы трамвай не дазволіў Рыгору адказаць. Яны разьвіталіся і рассталіся.
