На адгоне некалькіх сажняў сьвірэла першая пара зеленаватых агенчыкаў. За імі, як зьвены ланцуга, ішлі другія пары: яны глядзелі з цемры ночы блішчастымі гузікамі на чорным сурдуце.
Ні жывое душы. Толькі цёмныя абрысы будынкаў.
— Няма нікога! — шапнуў Рыгор: — Давай пройдам наўскасяк і тады налева, — дадаў ён.
— Ды мне-ж будзе не па дарозе, — адказаў Анікей.
— Чаму?
— Мне на Сэрдабольскую…
— А ты подзеш гэтай, як яна…
Анікей не спрачаўся. Яны перайшлі вуліцу зломаным кутом і ўперліся ў другую, яшчэ цямнейшую. Прайшоўшы ня болей дзесяці хвілін, Рыгор знайшоў спраўнейшым абагнуць два кварталы першага завулку, каб на яго скрыжаваньні расстацца з Анікеем.
— Я ўжо цалкам здаюся на цябе, — пасьмяяўся ён.
— Здавайся, каяцца ня будзеш…
Рыгор спыніўся пры мглівым сьвятле ліхтарыка і прачытаў лічбу дому. Ліхтар далёка ня вытлумачыў таго, чаго ад яго чакалі. Тады Рыгор узяў на рызыку і пераказаў да таварыша:
— Здавайся, каяцца ня будзеш.
— Здаюся… А пакуль выведзеш з гэтае глушы, зусім здамся…
Абодва засьмяяліся і зусім не з асьцярогаю. Ніякага адказу — ні стукам, ні тупам, ні кашлем.
— Якаў мяне распацешыў, ды годзі-ы… Ну, да чаго, скажы, апошняя яго пропозыцыя?..
— І я так думаў… Інтэлігеншчына…
— Я табе кажу, Анікей…
Ім паказалася, мэрам-бы хто іх наганяе… Азірнуліся… Смуглыя ліхтарыкі хаваліся пад стрэшкамі брам. Ціха.
— Зрабіць спробу не мяшае… Сотня, дзьве сотні чалавек, а эфэкту, во-а-а… Ня праўда, мо’?
— Як табе сказаць… І я гэтай думкі трымаюся… Хоць рызыкі…
— Рызыкі… Зразумела, што не без таго… Спроба, бачыш… Паўгода вісіць крывавы дурман… Алавяны цяжар душыць усякія
