бегала заварожлівая ўхмылка; Пятрусь ня мог адарвацца, дый годзі, уталопіўшыся ў красуню.
— Адкуль-жа, лыцар, клыпаеш?
— А на што ведаць?
— Не, па-праўдзе, скажы, Пятрусю, — ужо сур’ёзней папрасіла Зося.
— Ад Сымонавай Аўдоцьці, — пасьмяяўся Пятрусь.
— Ой, глядзі, скажу Гэлі, то будзе перцу.
— Не баюся!
— Ды ты ўсё хлусіш?
— А ты вельмі хочаш знаць?
— Вельмі.
— Ну, дык скажу: быў У Рыгора, у Стэпінавага Рыгора, — з прыціскам на слове «Рыгор», адказаў Пятрусь і пачаў сачыць за Зосіным тварам. Ён заўважыў, як Зося, пачуўшы гэта, раптоўна зьмянілася: украдкай зірнуўшы на ўсю пору сьмяхлівую мацеру, яна ўздрыганула ад радасьці і ні то з цікавасьцю, ні то міжвольна вымавіла:
— Прыехаў?!
— Прыехаў.
— Рыгор прыехаў, ты кажаш? — у сваю чаргу запытала Марта.
— А, мусіць, Рыгор! — спакойна адпавеў Пятрусь.
— У госьці, ці назусім?
— Жаніцца: думае к вам у сваты прыйсьці, — пажартаваў Пятрусь.
— А, няхай ты залядзейся, няхай, як у цябе ніколі нічога не дапытацца, — таўхнуўшы яго ў плечы кулаком, пракрычала Марта і за нечым выбегла ў сенцы.
Ды і Зосі Пятрусёў жарт прышоўся не панутру: яна ні то засаромілася мацеры, ні то ўспомніла апошняе наведваньне Васіля, і кінуўшы галавою, адхілілася к вакну.
Пятрусь пацяў плячыма: сказаныя словы яго нічуткі ня смуцілі, і ён ні каліва ня каяўся, што іх сказаў.
Карыстаючы на хвілю запанаваўшаю ў хаце сьцішшу, ён некалькі раз прайшоўся па хаце і прасьвістаў матыў «Варшавянкі».
— А, ты ўжо сьвістаць, чарцяка! — адчыняючы дзьверы ўшчунула яго Марта, махаючы закасанымі па локаць рукамі.
