Сёмка змаўчаў. Пазяхнуў і падняў угору правую руку.
— Ну, ідзі да Зосі, а то прачакаецца.
— Яшчэ пасьпею.
Але наперакор словам паднялася з прызбы і зрабіла некалькі крокаў ад дзяўчат. Сёмка намерыўся прайсьці за Волькаю.
Якраз паперашкодзіў Сроль, падасьпеўшы да зборні.
— Добры вечар! Ці няма тут Сёмкі? — запытаў ён да ўсіх.
Сёмка падкраўся і аблапіў яго за рукаў.
— Вечар добры!
Ужо цішэйшым голасам Сроль дадаў:
— Ты мне патрэбен на хвілю.
Яны адышліся, а Волька вярнулася к прызьбе.
— Я прышоў сказаць, каб ты быў напагатове: Хаіма Крупніка таксама арыштавалі, а зараз трусяць Рувіма Кінда… Ты падхаваў усё?
Сёмка сумеўся, ня могучы скрыць хваляваньня.
— Сволачы! Насталі, бачыш… Трасцу, нічога ня знойдуць, калі і прыдуць.
— Перадай Пятрусю.
— Ведае і ён.
VII
СРОЛЬ НЕ МАРУДЗІЎ, а зараз-жа разьвітаўся і пашоў, а Сёмка няпрыметна для іншых перадаў пачутае Пятрусю.
Пасьля, пачакаўшы хвілінку, удваіх з Волькаю пакінулі эборню і пашлі ўздоўж вуліцы. Прашлі за некалькі хат і прыселі цішком ля платоў аднаго саду. Сёмка перадаў і Вольцы тое, што пачуў ад Сроля, пераняўшы яе словамі:
— Нічога, абміну гэту напасьць, будзеш бачыць.
Волька, аднак, не магла суцешыцца. Тады Сёмка рашуча перавёў гутарку на другую тэму.
— Слухай лепш гэтую новасьць.
— Яшчэ якую?!
— Цікавейшая ад першай.
— Ну?
Волька скора заінтрыгавалася.
— Ты скажы, табе Зося нічога не казала?
— Калі?
