— Мо і ты, Зоська, паспытаеш? — абярнуўся к дачцы Мікола.
— Ды не, я не хачу; адкасьнецеся вы! — сярдзіта адказала Зося.
— Та чаго ты ўсё капрызішся? Чаго табе не стае ў нас? — сур’ёзна прагукала Марта.
— Гэта, яна, мамачка, сёньні ліст з пошты атрымала і мусібыць аб ім так заклапацілася! — рагочучы, весела пралепятала Тэкля.
Зося гнеўна паглядзела на сястрыцу.
Настрой усіх разам перайначыўся: Мікола з Мартаю зьдзіўлена пераглянуліся паміж сабою, потым акінулі ўзрокам дачку, якая раптоўна ўся так і загарэлася ад ўскіпеўшай злосьці на Тэклю… Васіль ажно зьмяніўся на твары, які адбіваў сабою трывогу і вялікую, горкую крыўду.
— Ты і ўпраўду атрымала ліст, Зоська? — спусьціўшы крыху часу абярнулася Марта к дачцы.
— Ну, а калі і атрымала, дык што? — з нядобраю ўхмылкаю адказала Зося.
— Нічога, бач. Толькі, скажы хаця ад каго? — хітра пацікавілася маці.
— Ды пакінь распытвацца; гэта зусім ня наша дзела, — перабіў жонку Мікола, — вось ляпей давай болей гарэлкі, — дабавіў ён і выпіў ізноў кілішак; затым паднёс Васілю, які на гэты раз рашуча адказаўся. Ён дагадаўся, што Зося ліст атрымала няйначай як ад Рыгора і гэта яго кінула ў роспач.
— Та бярэце хаця закусвайце, — упрашвала Марта.
Але Васілю і яда ня лезла ў горла.
За тое сваіх прасіць ня трэба было: яны ўпляталі пастаўленае на стале і хутка апаражнілі абедзьве талеркі.
Марта пасьпяшыла папоўніць закуску сьмятанаю з блінцамі.
— Вось, закусіце яшчэ! — папрасіла яна.
Але, апроч Зосі, ні таго, ні другога ўжо ніхто і не паспытаў.
Вылезшы з-за стала, Васіль падзякаваў за выказаную яму гасьціннасьць і пацалаваўся з гаспадарамі дому.
— Ужо бадай што к поўначы блізка, — праказаў ён з намёкам на патрэбу пайсьці з хаты.
— А ты, нябось, ведзьмы баішся, — пасьмяялася Марта.
