|
Ён жыў прыціснутым к зямлі
І слухаў моўчкі сьвіст савіны,
А думкі чорныя цяклі
Па ўлоньні сьпячае краіны.
Па галах шэрых вузкіх ніў
Саха праводзіла разоры,
І ў іх ён сьлёзы ціха ліў,
І ў іх захоўваў сваё гора.
Зьмяняўся год, ішлі ў чаргу
Зіма, вясна, за летам — восень,
А песьні цяжкую нудзьгу
Лілі, як дождж, з іголак сосен.
Віселі коўдры чорных хмар,
І неба сінь ў сабе хавалі —
Праклёнам нейкім, трутай чар
Імпэт, пазывы дратавалі.
Як вокам мерыў, як пагляд
Празрысты вокал мог лажыцца, —
Вісеў на крыжы ён расьпят
І з сэрца сточваў сукравіцу.
Ў павеях ветру, у віхрох
Сягалі стогны і пакута
Па ўсіх закінутых куткох,
Па кнеях сьціснутых і скутых.
|
