Гэта старонка не была вычытаная
Хай ён будзіць у людзей
Роі сьветлых надзей.
А табе, мая маці, скажу,
Што за ласку тваю адслужу.
Хоць я твой і нядбалы сынок,
А любові к табе ўсё-ж папоўню аброк.
Бо ты ў сьвеце, матуля, адна,
Што павагі глыбокай ды шчырай гадна“.
І поэта хутчэй
Да матулі падбег:
На губах яго сьмех
Блуднай ценьню мігнуў,
Цьмянасьць ўзроку вачэй
Пала мацеры ў твар…
Пацалунак — быў дар
Ды падзяка старой…
Сьледам — урочаны час! —
Ляжаў мёртвы яе
Апанас.
Вількамір-Пецярбург, 1912—15
|}
