Гэта старонка не была вычытаная
Фурману я паціхай шапчу
І чакаю сьпяваньня на гэта ў адказ,
Прытаіўшыся чутка маўчу,
І вось чую, пяе: „Не апошні я раз
Цябе бачыў, радзімая, там!..“
Яму-ж рэха ўтуруе: га-ам!
І так лёгка на возе сядзець
Пад вясёлыя песьні рамізьніка й бом,
Ды удаль за дарожкай глядзець
Пад чароўным нябесным ў вагнёх дываном,
Паглядаці, як коні бягуць
У сівую туманную пуць!..
Магілеў н/Д, 1910
|}
