Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/402

А два долы, а дзве ямы
Зараз выкапаюць самі.
Вось качаюцца ля плоту
З азвярэлаю ахвотай.
І насамі глебу рыюць,
Грэе брата брат па шыі.
Раптам новае здарэнне
Звяло родных да змірэння:
Задымілася ў абшары —
То гумно пайшло пажарам.
За гумном — хляўчук і хата,
І скаціна і зярняты.
У агнёвым дзікім балі
Зноў браты сябрамі сталі.
— Эх, лучына, ты лучына,
Ты была агню прычынай!
Памагала пры дзяльбе ты! —
Плачуць бедныя кабеты. —
Як за новую за працу
Пры бядзе пры гэтай брацца?
На зіму схавацца недзе —
Злітаваліся суседзі: —
Лазню курную крывую,
Лазню чорную, старую
Аддалі на зімаванне,
Двум братам на жабраванне.
Вось браты пайшлі ў жаброўку
Пад людскія дзверы, вокны.
Былі торбы іх няпоўны,
Было ў лазні дзетак поўна…
І пад снежнай завірухай,
Пад зімовым белым пухам,
Пад марозным грозным ліхам
Браты марылі паціху:
— Эх, каб хата… Печ у хаце
Ды не трэба нам багацця…
Ды нашто было сварыцца?
Ды нашто было дзяліцца?