„Аздабляў нам жыццё гучнай песняй сваёй,
Працаваць было лёгка і лоўка.
Не кідай нас, стары, пачакай-жа, пастой!
Надалей будзь вясновым салоўкам!..“
25. ЯК ДУДАР ГРАЎ НА НЕБЕ ПЕРАД БОГАМ, ПОТЫМ АПУСЦІЎСЯ НА ЗЯМЛЮ І АСТАЎСЯ ВІСЕЦЬ ПАМІЖ НЕБАМ І ЗЯМЛЁЙ
Вось памёр дзед-дудар, ці хацеў — не хацеў.
Пахавалі ля шляху-дарогі.
Нібы птушка-арол, угару паляцеў
Аж на самае неба да бога.
Дзеду лёгка было на нябесных палёх
Без балот, без лясоў, без азёраў;
Было добра яму: яго слухаў сам бог,
Сонца, месяц і хмаркі і зоры.
Чараваліся ўсе, любаваліся ўсе, —
І святыя дзяды і анёлы;
Ззялі вочы ў слязах, у надгорнай расе, —
Гэткай песні не чулі ніколі.
Увесь смутак балот паляшуцкай зямлі
Красаваўся пад божым пасадам;
Гукі моцна раслі, гукі ціха плылі,
Гукі сыпалі сонечным градам.
Стары дзед-паляшук на мужыцкай дудзе
Думкі-жальбы на небе іграе
Аб сялянскіх шнурах, аб жывой грамадзе,
Аб турботах забытага краю.
Гук ляціць да зямлі галасней і зычней,
Ён дрыжыць паміж зор і галосіць.
„Пусці, божа, назад на зямлю да людзей…“ —
Паляшук ціха моліць і просіць.
„Пусці, божа, назад… Будзеш слухаць з зямлі
Мае шчырыя, простыя гукі.
