На шнурах — ураджай, у снапах — умалот,
Развялося гаўяды без ліку.
Дзяцей шмат у бацькоў, распладзіўся народ
Грамадою бясконца вялікай.
Так прайшло гадоў сто, а мо‘ болей за сто.
А людзей так паўнютка на свеце.
Стала прыкра старым: дзед памерці гатоў, —
А, як хоча, не можа памерці.
І людзей і быдля на зямлі, як гара, —
Во зямелька разваліцца зараз.
А даўненька-даўно ім памерці пара, —
Гэта-ж нейкая лютая кара…
Хай паморак, вайна выратуюць зямлю,
Хай ачысцяць мяцёлкай віхурнай.
Надакучыла жыць, адкідаюць гульню, —
Зажадалася песні хаўтурнай.
А буяе зямля, хоць ратай не арэ,
Плодзіць-родзіць дабро без аддухі.
Ратай лезе ў багну, а багна не бярэ,
Не бярэ на балоце зыбуха.
Ратай лезе ў пятлю, рэжа горла касой,
Сабе дол на гародзе капае;
Кроў пальецца ад ран жыватворчай вадой, —
Бедакоў і зямля не прымае.
Наракае народ, што дудар вінават,
Бо ён смерць у ражку запалоніў.
„Дай нам шчасце, дудар, — ці ты рад, ці не рад! —
Пусці смерць нам на родныя гоні!“
Адчыніў дзед ражок, бо няма што рабіць, —
Людзі самі жадаюць загубы.
І пайшла смерць гуляць, і пайшла смерць касіць
На галодныя — вострыя зубы.
