І мінула жуда, і мінула туга
На балоце, над полем, над гаем.
На абшарах нябес грае фарбай дуга, —
То каняку Ілья запрагае.
Трэба ехаць дамоў на спакой-супачын,
Трэба даць мужыку касіць сена;
Трэба на зіму шыць кажух з белых аўчын;
А гаспода без дроў — ні палена.
І паехаў Ілья, а тым часам злы цмок
На ўсіх тубыльцаў сее дрыготы.
Шмат глытае людзей, іх пужае знарок
Яшчэ горай, чым нечысць з балота.
Няма рады — хоць плач, каму плакаць няма —
Асталіся пустыя сялібы.
І вісіць страхаццё над Палессем, як цьма,
Увесь край анямеў, нібы рыба.
22. АСІЛАК ЗАБІЎ ЦМОКА, А САМ СКАМЯНЕЎ У КУРГАН
На той жудасны час у Палескай глушы
Жылі ў згодзе ў любосці дзед з бабай.
Не было ў іх дзяцей, было добра ў цішы —
Не было ў іх для цмока прывабы.
Дзядок дровы сячэ, бабка воўну прадзе
Так плыве дзень за днём ў адзіноце.
Не баяцца бяды, хоць жывуць у бядзе,
Не баяцца жуды на балоце.
Але здарыўся цуд: зорка ў небе мігціць,
Паглядае на хатку крывую;
І расце і цвіце, і на хатку глядзіць, —
Апусцілася ў хатачку тую.
Зіхацела яна залатым галубком,
Над бабуляй сівой залунала.
Зорка стала пры ёй дзіцянём-хлапчуком,
Было клопату ў бабы нямала.
