Выкрасае агонь, дыміць люльку ўзасос
І магерку кідае на камень;
Зірк туды і сюды — уваходзіць у стос,
Бурчыць: „Хату збудую тут. Аман!“
Шмат клапот, шмат турбот, паляшук, будзеш мець,
Ты глядзі, не спудлуй, а трымайся!
Прападзеш, як разок заваронішся ледзь,
Над сабой пастыром быць старайся.
Дзеі думкі твае — гэта стада гаўяд
На даліне абшырнай жыццёвай,
Пуга-цямлівасць іх абароніць ад здрад,
Будзе рупнасць трымаць у захове.
8. ЧОРТ УКРАЎ У БОГА НАСЕННЕ
Бог плыве на чаўне, а тым часам злы чорт
Круць і верць вакол божае вабы.
Чорт з рагамі, з хвастом і худы, як той хорт.
Чорт — гідкі і слізкі, нібы жаба.
Бог — слабенькі дзядок — слепавата глядзіць
На жар-сонца — на вечны загарак.
„Эх“ і „Эх“, „квох“ і „квох“, і дрыжыць і дрыжыць,
А гады яму згорбілі карак.
Нібы ўюн, туд і сюд вакол бога шальмец,
На насенне ён слюнкі пускае;
Трэ аб човен бакі, дасць пад човен нырэц,
Дражніць бога, як малпа дурная.
Раптам лапу тыц-мыц, цапнуў жменю дабра,
Проста з рук вырваў божых чарцюга.
Ён насенне глынуў і паплыў, як мара,
Рагатаў жарабцом лайдацюга.
Бог маўчаў — яму што? Кончыў працу. Назад
Па вяроўцы ўскарабкаўся ў неба.
На аблоках ляжыць. Спачывае і рад,
Што нацацкаўся болей, чым трэба.
