Край той спіць, як стары занядужаны дзед
За цямнюткай, за курнай пячуркай,
А над краем відаць светлы зорачны след,
Захаваны пад шэраю хмуркай.
Ой, каб быў там пясняр, сівабровы дудар
У забытай, загнанай старонцы, —
Ён падняў-бы людзей, разварухаў-б абшар
І паклікаў-бы ў госці да сонца!
Скарб багаты ў зямлі векавечна ляжыць,
Сіла брызгае светлай крыніцай.
І прачнецца той край, будзе вечна ён жыць,
Закрасуе зарой-зараніцай.
6. ЯК БОГ СТВАРЫЎ ПАЛЕССЕ
Вось уздумаў пан бог край Палесся стварыць
І людзей і жывёлін, і птухаў;
І вяроўку пачаў ён з праменьчыкаў віць,
І сівую патыліцу чухаў.
Па вяроўцы з нябёс апусціўся ў ваду, —
Бог — вялікі штукар на ўсе рукі;
Захапіў ён з сабой самаграйку-дуду, —
Маюць сілу вялікую гукі.
Ледзь падумаў загад — крышталёвы чаўнок,
Як цудоўны мянтуз, паказаўся.
І сявалка ў чаўне. У той сявалцы камок,
Як шаўковы клубок развязаўся.
Развязаўся клубок: дыяментавы мак
Заіскравіў, напоўніў сявалку.
Бог бярэ на вагу, бог прабуе на смак,
Такіх зерняў не еў ён і змалку.
„Вось насенне — дабро, вось насенне — адбор!
Гэтым свет тут засеяці трэба!
Тут хай будзе зямля, а над ёй цёмны бор
І лужок і ўрадлівая глеба“.
