Неба Ў люстра вады аж на самае дно
На бруштын апускалася чысты.
І дрыжэла яно, і блішчэла яно
Перламутравай плахтай іскрыстай.
І блакіт расцвітаў да нябес ад вады
Абрусом-палатном з павуціны;
На блакіце — блакіт. За гадамі гады
Так ішлі векавечнай пуцінай.
Ветрык хмаркі ганяў, ветрык зыбаў віры,
Цішыню лёгкім шэптам трывожыў;
Калыхаў ціш вякоў ад пары да пары,
Бы дзіцё сваё песціў і гожыў.
І была цішыня. Ні людзей, ні звяроў,
Ні драўлякаў, ні траў, ні зямліцы…
Вадзяніцаю цьма з-пад шкляных пустыроў
Выхадзіла на ўзверх падзівіцца.
Быў нямы белы свет, нібы камень-скала,
Быў нямы даль-абшар над вадою,
Цішыня, як мара, вандравала, плыла.
Шлі гады так капа за капою…
3. БОГ, ЧОРТ І ДУДА
Ў алатырных палях бог на небе сядзеў,
Галубіную кнігу чытаў ён.
З глыбі вод угару злы нячысцік глядзеў,
І змяіную кнігу трымаў ён.
У кнізе белай у той было мудрасцяў шмат
Аб дабры векавечным, аб долі.
Ў кнізе чорнай у той было жудасцяў шмат
Аб смяротных грахах, аб нядолі.
Паміж небам-зямлёй самаграйка дуда
На грудзях дзеда-сонца вісела.
Побач ціха плыла сівых хмар грамада,
Побач ззянне блакітнае млела.
