Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/300

Сыплюць градам малайцы.
Скрыпы, рыпы, шэпты, піскі
Па кутках далёкіх, блізкіх.
Чэлядзь панская па модзе
Валаводы валаводзіць.
Што не йдзе сюды хутчэй
Гурт сягоняшніх гасцей,
Пан рукой сваёй варушыць,
Ўвесь ён — слух, увесь ён — вушы.
Адкідае, як лупіны,
Шэпты слугаў, іх вазніну,
Ловіць шолах са двара,
„Што не йдуць? пара… пара…“
Разважае ён паволі,
Прыслухаецца ён болей.
Слух, як шпілька, навастроны.
Ўсе магчымыя законы
Праступае яго слух,
Як нялюдскі нейкі дух.
Ў яркасць дня, у цемень ночы
Пану слух — другія вочы.
Не пабачыць — слухам возьме.
Не дасць пудлы пан вяльможны.
Ён сляпы, ды хоць-бы што —
Дзіўна чуе, як ніхто.
Вось, здаецца, тыя „госці“…
Пан на дзверы вушы гострыць.
Так, ідуць. І толькі двое
Увайшлі ў яго пакоі.
Злосць сваю ён перамог:
„Гэта рух дзявочых ног!“
Крок саромлівы, пудлівы,
Неадважны, негуллівы.
Аксамітная дарожка
На сабе ледзь чуе ножкі.
„Маладзенькая, так, так…
Вось у гэтым — самы смак…“
Крок лапцей тут не да толку —