Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/298

У сінявых у пасцелях
Люду штось казаць хацелі.
Во-во скажуць слова, сказ,
Шэпнуць люду ўніз хоць раз…
А над гаем над хваёвым,
Пад абшарам пад сталёвым
Ціш вісела ільдзяная,
Ціш смяротная, нямая;
Жудзь дрыжэла на палях,
На цяністых пустырах.
„Гэй, нябёсны божа, дзе ты,
У рызах вогненных адзеты?“
„Дзе ты?“ — водгалас гавора
На шырокім на прасторы.
„Дзе ты?“ — кажа цёмны бор.
„Дзе ты?“ — крык плыве да зор,
„Што-ж ты бедных не ратуеш?
Ці не бачыш? Ці не чуеш?
Мы-ж папоў тваіх паілі,
Мы-ж ксяндзоў тваіх кармілі,
Мы-ж маліліся шмат год
Да хмялення, да хрыпот…
Мы падлогу білі лобам,
Святкавалі свята добра.
Ў нашых хатах у старых —
Малявідлы ўсіх святых.
Пад мядзянымі званамі
Чорнарызнікі над намі
Жартавалі ў тлустым целе,
Вартавалі нашу цемру.
Гулка бомкалі званы,
Ці не хлусілі яны?
Мо‘ усё выдумкі і глумы?“ —
Так старэнькі думаў думу.
А нябёсныя пустоты
Навадзілі на маркоты…
Дзед пусціўся нацянькі,
Дзе луналі аганькі.