Гэта старонка не была вычытаная
Пранізвалі яго
Пагардаю, нянавісцю,
Што з роду ў род
Жыве ў паноў
Да „чорнай, хамскай косткі“…
Прытомнасць да яго вярнулася.
— Дык вось якая ты… —
Прахрыпеў.
І рэвальвер бліснуў…
Раптам хтосьці ззаду
За руку яго стрымаў.
— Не страляй, мой брат,
Не трэба!
То была Агата.
Нейкім цудам вырвалася
З рук жаўнерскіх:
Уцякла.
— А ты, паненка,
Ухадзі скарэй.
Ты вораг мне. Жыві,
Каб бачыць, як і мы тут
Зажывем на славу.
Тады ад зайздрасці
Сама ты здохнеш.
Ідзі, адроддзе воўчае, адгэтуль!
XI
Прайшло йшчэ колькі дзён.
Адважная, магутная і гнеўная
Армія Чырвоная
Імпэтна, як віхор,
Гналася за сытым
Войскам панскім —
За стадам япрукоў,
Адкормленых амерыканскім салам,
Апранутых у ангельскія шынелі.
На панскім карку
З страху
