Гэта старонка не была вычытаная
І вочы дзеўчыны,
Налітыя крывёй,
Маланкаю бліснулі ў бок жаўнера.
— Не злуй, пся косць! —
І штырх яе у бок. —
Не то йшчэ будзе!
А за грамадай, на калясцы,
Рассеўшыся вяльможай,
Пан Скрыцкі ехаў сам.
Ён раптам загадаў,
Каб „арыштанты“ заспявалі
„Ешчэ Польска не згінела“.
Нанова пад спякотай сонца
Катаванне пачалося…
На панскую пацеху
Спынілі ход.
Упартыя былі сяляне:
Замест гімна —
Мацяршчына…
IX
А побач жыта
Рухліваю густой сцяной.
І раптам…
Дзіва…
З жыта выскачыў
Атрад паўстанцаў…
Сполах…
Крыкі…
Страляніна…
Стогны…
Пан Скрыцкі першым паў ад кулі.
За ім — улан і конь,
Да сядла якога
Быў прывязаны стары яўрэй.
Пакінуўшы грамаду „арыштантаў“,
Жаўнеры уцяклі,
Забралі толькі сястру Янкі…
