Ён пахаваў глыбока ў душы,
Бы у труне,
Пачуцце кволае.
Памёр яго дзіцячы бог.
І злосць яго ўзяла.
Ў „мужыцкім“ сэрцы
Нешта гордае і гнеўнае палала…
Як быццам раптам
Сярод ціхага і сонечнага дня
Пакрылі неба хмары,
Віхор пачаў круціць,
Маланка заіграла —
І горача і весела так стала.
Ён сам не знаў чаму, —
На Марыну болей не глядзеў.
Аднак-жа
Постаць гожая дзяўчынкі панскай
Ў яго грудзях жыла,
Атрутаю хмяліла яго думкі.
З пастушка зрабіўся Янка
Парабкам здаровым, стромкім.
Марына вырасла ў паненку.
І кожны раз, як ён яе здалёку прыкмячаў —
Успамінаў цкаванне.
І кожны раз расла і злосць
І гордасць.
І кожны раз, аднак, цягнула да яе…
— О, сэрца!
Сціхні ты, гадзюка, сціхні!
Не для цябе адроддзе панскае!
Каб загасіць агонь пякельнага кахання,
Янка уцёк у горад,
У незнаёмы горад.
IV
Горад…
Як калісьці ў дзяцінстве Янку вабіў лес,
Так яго пасля зачараваў вялікі горад:
