Пырскае халодны град крапінак:
… Ж-ж-ж-ж…
Так бор гудзіць.
Тут гладкі быў абшар зямлі,
Як велізарны плех.
А з далечы прастораў і часоў
Імкнулася сюды, бы шквал сталёвы,
Няведамае племя,
Калюча-кудрае, віхрастае
І дзіка-воўчае.
Нахлынула, нарынула на веча-сход
Сторукае, стоногае
Няведамае племя.
І раптам —
Анямела, ацвярдзела,
Мохам абсцілалася,
Смалою абруштынілася,
Засталося навекі-вечныя стаяць
У пушчу-лес;
У лес з ваўкамі, ягадамі і грыбамі,
З казкамі дзядоў,
З труканнем бяроставай трубы
Дзівацкіх пастухоў.
А мо‘ не лес —
Коміны падземных фабрыкаў
Вылезлі, як дудкі, ўверх з глыбі
Пячэр агнёвых, з падзямелля,
І свішчуць,
Свішчуць.
То пальцы два
Ў губу ўлажыў малойца новы,
З новай казкі —
Засвістаў.
Выскачыў з бярлогі сумны воўк,
Ад голаду сухі, бы корч,
І бразнуў фосфарам вачэй
