Гэта старонка не была вычытаная
У сіняе бяздонне
Глядзяць яны
Так пышна і так горда.
То дзікуны
„З шчацінаю з жалеза, —
„Вялізныя, шматвёрставыя дзівы, —
„Стапталі стэп:
„На цёплы Поўдзень лезлі,
„Увесь Каўказ
„Сабой заграмадзілі.
„На вадапой
„Ішлі да мора стадам —
„Іх вабіў крык вады
„Ў прасторах.
„І не маглі
„Дабрацца ўсёй грамадай
„Да гучнага,
„Да сонечнага мора.
„Эльбрус, Казбек
„Іх пасвілі, іх гналі.
„А пастухі
„Ў папахах белых
„Кідалі ў далі
„Яркі глянц эмалі.
„І пастухі й жывёлы
„Скамянелі“.
*
Стары грузін
Мне баіў байку гэту —
Ён чуў яе
Ў зурновых спеваў-граек.
Мо‘ выдумка
Каўказскага паэта?
Мо‘ горны сон
Прыбрэжных шызых чаек?
*
Во сказ другі
Пра горныя хрыбеты,
