Гэта старонка не была вычытаная
Пясок залацісты
Хрусціць паміж ног,
А рыбка мільгае,
Як месяца рог.
Тут кветкі, як зоркі,
Травіца, як пух,
А колькі пстрыкатых,
Крылатых пяюх!..
А далі якія —
Дымяцца, як дым…
Вунь хмарка харомам
Блішчыць залатым.
Вунь комін хацінкі
Ў аблокаў ланцуг
Уткнуўся, як шпілька,
Ў бавэльны фартух.
А далей смуткуе
Стагодні сыр бор;
Густой барадою
Ён лезе ў прастор.
А дрэвы стуль вабяць
Дзесяткамі рук,
Па імені кліча
Няведамы гук.
І дуб табе — братам,
І хвойка — сястрой,
І цёткай — бярозка,
І ёлка — кумой.
1922 г.
|}
