Перайсці да зместу

Старонка:Заранкі (1924).pdf/58

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

ПЕРШЫ СЬНЕГ.

Вісіць над сумнаю зямлёю
Заслона шэрая нябёс.
Душа чакае перамены,
Жджэ сонечных сьвятлістых кос.

Шумяць так жаласьліва дрэвы,
Што восень смутная прышла,
Што прынясла з сабою сівер,
Убор зялёны іх зьняла…

Ужо скавалі гразь марозы,
І жджом цярпліва сьнегу мы.
Смутліва й ціха у прыродзе;
Прырода жджэ даўно зімы.

У дзень сьцюдзёны і марозны
Залётаў матылькамі сьнег —
Спачатку дробны, далей буйны —
І пасрыбрыў салому стрэх.

Сьняжынкі дзіўныя, бы зоркі,
Прыветна ў дрэвах шапацяць
І ўсё гусьцей, гусьцей кладуцца,
Бы мошкі белыя ляцяць;

Чароўным бляскам аддаюцца,
Адкрылі поле і ральлю
І хутка гожа так прыбралі
У срыбну вопратку зямлю.

І рада сьнегу ўся прырода.
А ён ляціць усё сьмялей.
Наўкола сьветла так стаецца,
Ў душы зрабілась весялей.

Сьмяюцца людзі, гай сьмяецца.
На дрэвах белая кара.
Дзе ні зірні — ўсё срэбра, блёсткі,
І сьвет усенькі з серабра!..