Перайсці да зместу

Старонка:Заранкі (1924).pdf/29

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

А за гаем ізноў
Пацягнулісь палі:
Тут чакаюць зярна
Ніўкі сьвежай ральлі…

А як зьмеркі зыйдуць,
Заснуюць чорну ніць, —
Ўся прырода тады
У задуме стаіць.

У абоймах начы
Засыпаюць кусты,
Нікне гоман лясоў,
Не шапочуць лісты.

Задыміцца рака,
Сьціхнуць скрозь галасы,
І падуць на траву
Кроплі сьветлай расы…

Ўсю аздобу тваю,
Беларусь ты мая,
І тваю яснату —
Эх, люблю-ж моцна я!

|}

РОДНАЙ СТАРОНЦЫ.

Ізноў навісьлі хмары
Над роднай стараной;
Трывога за айчыну
Ізноў ў душы маёй.

Але я цьвёрда веру,
Я веру ўсей душой,
Што ворагаў здалее
Край родны, мілы мой.

Табе, мой краю родны,
Жыцьцё ўсё аддаю,
Свае і думкі, й песьні,
І ўсю любоў маю.