браўся на другі бераг рэчкі і, асьцярожна туляючыся каля платоў, ідзе к белай здані…
Чым бліжэй ён падыходзіць да капліцы, тым ясьней вызначаецца кабечая фігура ў белым.
Сэрца Грышкі калоціцца моцна.
— Хто тут ладзіць такія фокусы?
Ён падыходзіць зусім блізка. Кабета сядзіць на „сьвятым камені“, нажом скрыбае „сьляды божай маці“.
Кабета так занята работай, што і не агледзелася, як Грышка яе цапнуў за руку.
Нож вываліўся з яе рук, і яна са сполаху крыкнула.
Хутка напоўнілася шумам уся вёска. Людзі з усіх хат беглі, як на пажар.
Грышка вёў сярод вуліцы за руку плачучую ўдаву Аўгіню, якая прысягалася, што яна нявінавата.
Гэта поп яе навучаў рабіць цуды ў сваёй хаце ды ачышчаць перад кірмашом „сьвятыя сьляды“ на камені.
Назаўтра сяляне склікалі сход. Забралі капліцу пад хату-чытальню, а ўдаву з папом арыштавалі і адправілі ў воліспалком.
