Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/65

І нагой усё калыша.
Пісаў, пісаў, даў другому
І сам пайшоў кудысь з дому;
Мяне зноў — жа — да астрогу!
Толькі цяпер, дзякуй Богу,
Адзінокі я застаўся.
Айчым плакаў, як жагнаўся:
— Помні, — кажа, — мяне сыну,
А я, хіба што сам згіну,
А цябе вярну да вёскі,
Хіба-ж ужо гнеў быў Боскі,
Або-б Праўда гдзесьці зьмёрла! —
Выйму цябе ім із горла!
Бог паможа проці сілы,
Праўда выйдзе, як з магілы! —
Сказаў гэта, пакланіўся,
Ды ізноў сьлязьмі заліўся.
І мне стала ў вочах цьмяна,
Зашчымела ў сэрцу рана,
Як-бы штосьці адарвала,
Сам ня знаю, што мне стала?
Калі гляну, ачунеўшы, —
Я — ў шпіталю, захварэўшы…
Галава мая абрыта,
Твар вадой, ці чым абліта,
А піць хочэцца… Здаецца,
Рэчку-б выпіў, каб пры рэчца!
Так я праляжаў тры тыдні,
Прадаў усе свае злыдні:
Натта есьці стаў па-многу
І паправіўсь, дзякуй Богу!…
Я-ж тут ляжу і ні рэчы,