Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/33

Наш брат як увойдзе — сам сябе баіцца:
Ці ісьці без шапкі, ці гдзе пакланіцца,
Дык натта-ж і стыдна, каб не памыліцца:
Пакланіцца немцу, ці якому жыду!
Ніхай яго сточа, — набяресься стыду;
Ніхай лепей з дому я ў той дзень ня выйду,
А пазнаць-же трудна, як жыда, як немца,
Як пана якога, ці там чужаземца;
А што жыд ды немец — дзеці аднэй маткі:
І мова падобна і адны ухваткі, —
І абодвы ласы на чужую працу,
І мусіць абодвы ядуць разам мацу!
Абодвы абдураць, абдзяруць, як ліпку,
Адбяруць і сошку за бітую скрыпку.
Пан наш нябошчык (ніхай яму сьвеце),
Як памёр чацьвёрта вясна то, ці трэцьця,
Як яго скруцілі, чыста абадралі,
Глядзіць — будзе кепска, што тут рабіць далей?
Ўсё пусьціў арэндай; найперш пусьціў жыда;
У млыне сеу немец, якая-сь абрыда, —
Граўшы па дарогах, прыйшоў з-заграніцы,
Прынёс толькі торбу і ў ей дзьве скрыпіцы.
Двор купіў хтось рускі, так як за дурніцу, —
Пан зыйшоў далёка, кудысь за граніцу,
Жыд зараз убіўся у рускага ў ласку:
Што дзень ходзе ў лесе, ад самога браску…
От ходзіць ён гэта, ды ўсё дубы ліча.
Як трэба і грошы рускаму пазыча.
А як аблічыўся, ды дубы абмераў, —
У восені выгнаў з тысячу сякераў, —
Шчысьціў пушчу чыста, за пяскі узяўся,
Як кабан раз’еўся, ды як пан зазнаўся;
Гавора па-руску і з рускім гуляе,