Манька (ідзе у кухню, пацалаваўшы гаспадыню у руку). Дзякую…
Гаспадыня. Ну, ідзі, ідзі! Ах, бяда з вамі і годзі! (Да Галубоўскага). А з табой я ужо больш ня буду царамоніцца! Надаеў ты ужо мне! Замест сядзець ціха і дзякаваць, што я пазволіла тут начаваць ды даю яшчэ міску стравы, напіваецца як шавец і пачывае тут раўсьці… Ідзі з маіх вачэй, не магу глядзець на цябе, фу! гадасьць ты гэтакая! Фу! (выходзіць).
Галубоўскі. На мароз, на вуліцу… як сабаку. Божа мой! за што усё гэта, за што?!.. (апускаецца бяз сіл на крэсла; уваходзіць Тадорка).
Тадорка. Ну, давай гармонік! Вось маеш рубель, так як умовіліся! (Дае грошы).
Галубоўскі. Гармонік ня дам. Пасьля сьмерці, як памру, тады возьмеш.
Тадорка. Як «ня дам?» семдзесят капеяк я ужо табе даў, яшчэ належыцца рубель, — вось маеш!
Галубоўскі. Гармонік ня дам… пасьля сьмерці…
Тадорка. Ну, гдзе я цябе буду шукаць пасьля сьмерці! Усё роўна хутка памрэш! Вось бяры грошы і давай!
Галубоўскі. Ня трэба грошы, а гармонік ня дам.
Тадорка. Ах, ты, круцель гэтакі! Дык аддавай мне назад задатак: семдзесят пяць капеяк.
