Забржэзінскі.
Тады давайце тырс, інакш за стол не сяду.
Товій (смяецца).
На гэты раз падрыхтаваў.
Усе (з рогатам).
О-о, глядзіце! І плюшчом абвіт,
І шышка спелая, як нос у Стася.
Забржэзінскі.
Ну вось, я скіпетр Бакха ўзяў,
Наліць прашу каўшы, які каму па густу.
Георгій.
Люблю я Рым і Грэцыю, дзе думка,
Глыбокая, як вір, высокая, як неба,
І смелая, як леў, і вольная, як птушка.
Перапляталася з прыгожай весялосцю.
Яны, сябры, уваскрэснуць, веру я,
Нібы віно старое, яшчэ набраўшы моцы.
За гэту сілу думкі й непадлегласць
Яе законам Кронуса—асушым першы коўш.
Забржэзінскі.
Эй, Скарына, уладу Бакха мне ўручыўшы,
Не забірай яе без спросу.
Георгій.
На тое мы на Авентыне, брат.
Забржэзінскі.
Не, не, — парадак бою і напою
За ваяводай гэтых двух баёў,
Інакш цябе я пачастую чаркай
Вось гэтаю, налітай да краёў!
Георгій.
У такім баю здаюся, Забржэзінскі!
За што-ж тады нам выпіць першы коўш?
Забржэзінскі.
Навукі скончаны… прабачце, пан прафесар.
Георгій.
Як для каго! Напрыклад, для мяне
Яны яшчэ ледзь пачаліся, дружа.
Забржэзінскі.
А для мяне даволі два гады
Спрачацца, колькі д’яблаў змясціць мог бог
На вастрыні іголкі. Я даведацца хачу,
А колькі ворагаў змясціць я сам магу
На вастрыні шляхоцкай шаблі, колькі
Дзяўчат абняць вось гэтымі рукамі можна,
