А не прадам я ім адной крупіцы,
Што сабіраў я браціі маёй — Pycі!
Як Глінскі, не збягу, пакінуўшы народ.
З зямлі сваіх карэнняў я не вырву!
Бабіч.
Ты не крыўдуй на нас, Георгій сын Скарыніч.
Сам бачыш — не пара… А да таго-ж Адвернік
Даносам грозіць усё за Глінскага…
Дарэчы,
На Глінскага крыўдуеш мо’ дарэмна:
Яго знарок сюды, здаецца, вабяць,
Каб галаву адцяць… Я чуў такое.
Георгій.
А што-ж, таму даць веры можна:
На хітрасць подлую — мастак «яснавяльможны»!
Эх, папярэдзіць вам-бы Глінскага тады!
Дзе вораг хітры — хітрым быць належыць.
Ўсё гэта бачу я. Падумаю, разважу,
Скажу пасля, што трэба нам рабіць.
А покуль што мы справу скончым. Товій,
Айца Сімона адвядзі у нашу келлю
Задворкамі як-небудзь. Я счакаю тут.
Радцы (развітваючыся).
Падумаем і мы, і кожны паасобку
К табе мы прыдзем, скажам што і як.
Бунт Глінскага наўчыў: рабі так, каб не знала
І левая рука, што правая дае ці дзее.
Маргарыта (ціха).
Юрка…
Георгій (падняў галаву, не выходзячы з аслупянення).
Мар…га…рыта?
Маргарыта.
Мой любы, родны мой…
Георгій (паднімае яе).
Устань, пакутніца мая, мой жомчуг…
Дай паглядзець табе у вочы, дай пачуць
Яшчэ раз словы гэтыя, каб к небу
Душа мая узляцела…
