Першы вучоны.
Вар’ятам, разумеецца.
Георгій.
О, так! Навошта-ж толькі вы, слаўнейшы доктар,
Мне раіце вар’ятам быць? Я на свайго вярблюда
Пагрузіў толькі тое, што лічыў карысным,
Вады-ж магу набраць ў любым калодцы-кнізе,
Якіх так многа напісалі да мяне.
Першы вучоны.
Тады асноўнае: пакуль я ўласным вокам
Сам не пабачу, пальцамі сваімі
Сам не памацаю ўсе вопыты, якія
Апісаны у гэтых кнігах Скарыною,
Дактарызацыю яго не падпішу я.
Ф. Мусаці.
А колькі часу трэба будзе вам, шаноўны?
Першы вучоны.
Ну, пяць, ну дзесяць год, не болей.
Джульета.
Даруйце мне, але калі я змоўчу.
То гэты камень закрычыць ад абурэння…
Вучыцца ў вас, у звар’яцелага старога,
Пяць, дзесяць год таму, хто болей ведаў,
Калі радзіўся, мабыць…
Ф. Мусаці.
Замаўчы, Джульета!
Джульета.
Не, тату, не магу! Я ворагу свайму
Паслала кулю ў сэрца, — ён дастаў яе.
Каб ратаваць маё жыццё, ён вылечыў яго.
Зламала ногі я, саскочыўшы з скалы,
З якой каб вы саскочылі, ад вас-бы праху
І прысаку не засталося! — Ён,
Як цудатворца, вылечыў і іх. Зірніце!
Абмацайце іх пальцамі, якія
Магілай пахнуць! О, Франчэско!
Георгій.
Дарэмна, сін’ярыта, вы абразу
Нанеслі слаўнаму між слаўных!
З высокай мо’ званіцы ён глядзеў калісьці
На божы свет, і не яго віна, калі гады
Сваім цяжарам у зямлю уціснулі званіцу.
Першы вучоны.
О, гэта іншае! Тут ёсць і доказ, і павага,
І абарона поглядаў сваіх… Я згодзен!
Ф. Мусаці.
Тады рашаю я… Хто згодзен,
Старонка:Драматычныя паэмы. Міхась Клімковіч.pdf/103
Гэта старонка не была вычытаная
