Пра тое, як Дон-Кіхот і Санчо прыехалі ў сваю вёску, і пра іншыя здарэнні, якія надаюць праўдзівасць гэтай гісторыі
Увесь той дзень Дон-Кіхот і Санчо правялі ў гэтай вёсцы і гасцініцы, чакаючы ночы; адзін — каб у адкрытым полі скончыць справу свайго бічавання, другі — каб убачыць гэтую справу скончанай. Як толькі прышоў вечар, яны выехалі з таго мястэчка і ноч правялі пад дрэвамі, каб даць Санчо зручны выпадак скончыць сваё бічаванне. Верны зброеносец узяўся за яго з такой-жа стараннасцю, як і ў мінулую ноч, больш за кошт кары букавых дрэў, чымся за кошт свае спіны, якую ён вельмі ахоўваў.
Ашуканы Дон-Кіхот не прапусціў ніводнага ўдару ў сваім лічэнні, і Санчо завяршыў сваю вялікую задачу перад самым золкам.
Дон-Кіхот быў бязмежна гэтым здаволены і чакаў надыходу дня, каб сустрэць Дульсінею, сваю сен’ёру, пазбаўленую ад чараў. З гэтымі думкамі і надзеямі падняліся яны на гару, адкуль убачылі сваю вёску. Санчо стаў на калені і ўсклікнуў:
— Расплюшчы вочы, жаданая радзіма, і глянь на Санчо Панса, які вярнуўся да цябе калі не вельмі багатым, дык вельмі пабітым бізунамі! Адкрый абымкі твае і прытулі таксама сына свайго Дон-Кіхота, хаця і пераможанага але…
— Кінь гэта глупства, — спыніў яго Дон-Кіхот. — Пойдзем у наша сяло. Там мы прыдумаем план пастушага жыцця, якое мы думаем весці.
3 гэтымі словамі яны з’ехалі з гары і накіраваліся да свайго мястэчка, дзе Дон-Кіхот убачыў, што на вясковым гумне сварацца два хлапчукі. Адзін з іх сказаў другому:
— Супакойся, Перыкільё, бо ты не ўбачыш яе за ўсе дні свайго жыцця.
Дон-Кіхот пачуў гэта і сказаў Санчо:
— Чуў ты, як сказаў гэты хлапчук: „Ты не ўбачыш яе за ўсе дні свайго жыцця!“
