ідальго Дон-Кіхот Ламанчскі“? Ці не ён гэта абраў уладаркай сваіх дум нейкую Дульсінею Табоскую?
— Ён самы і ёсць, сен’ёра, — адказаў Санчо, — а яго зброеносец, якога завуць Санчо Панса, гэта — я, калі мяне не падмянілі ў друку.
— Усяму гэтаму я вельмі рада, — сказала герцагіня. — Ідзіце, брат Панса, і перадайце вашаму сен’ёру, што ён будзе дарагім і жаданым госцем у маіх валоданнях.
З такім прыхільным адказам Санчо вярнуўся ў вялікім захапленні да свайго пана. Ён расказаў яму пра ўсё, хвалячы надзвычайную прыгожасць сен’ёры. Дон-Кіхот прыняў далікатную позу на сваім сядле і, прышпорыўшы Расінантэ, паехаў наперад.
У той-жа час сен’ёра герцагіня, загадаўшы паклікаць герцага, мужа свайго, расказала яму пра пасольства Дон-Кіхота. Герцаг і герцагіня прачыталі першую частку гісторыі Дон-Кіхота і з яе даведаліся пра надзвычайныя яго дзівацтвы. Яны чакалі яго з вялікай нецярплівасцю, парашыўшы падначальвацца яго дзівацтвам і згаджацца з усімі яго поглядамі, выконваючы ўвесь прыняты ў такіх выпадках цэраманіял, пра які яны чыталі ў рыцарскіх кнігах.
Між тым Дон-Кіхот пад’ехаў да іх з паднятым забралам. Калі ён збіраўся злезці з каня, Санчо паспяшаўся да яго, каб падтрымаць стрэмя. Але ён быў такім няшчасным, што, злазячы з Шэрага, заблытаўся ў адной з вяровак уючнага сядла.
Не маючы мажлівасці вызваліць ногі, ён павіс у паветры, тварам і грудзьмі кранаючыся зямлі.
Дон-Кіхот, думаючы, што Санчо ўжо трымае стрэмя, нахіліўся наперад і пацягнуў з сабою сядло Расінантэ, быўшае, як відаць, дрэнна падцягненым. І сядло і ён зваліліся на зямлю, што прывяло рыцара ў вялікую замяшанасць. Ён скрозь зубы паслаў нямала пракляццяў па адрасу няшчаснага Санчо, нага якога ўсё яшчэ аставалася застраўшай у путах. Герцаг загадаў сваім паляўнічым памагчы рыцару і яго зброеносцу.
